26 februari 2013, Pertisau am Achensee

Goedemiddag lieve bloglezers,

Hier ben ik dan weer met inmiddels mijn exacte einddatum, mijn laatste werkdag zal op 9 maart zijn, dit valt op een zaterdag en ga dus waarschijnlijk zondagvroeg naar huis. Het begint nu dubbel te voelen, nadat ik zaterdag het zware afscheid had is het er niet echt makkelijker op geworden, ik kan namelijk niet wachten tot het zover is dat ik naar huis toe mag rijden maar begin zo nu en dan ook te beseffen dat het werk in de Schirmbar en mijn tijd hier dan ook echt definitief voorbij is en dat creëert nogal een dubbel gevoel dit maakt gelijk dat ik enorm aan het gek worden ben, ik merk namelijk dat ik enorm toe ben aan rust en kan dan ook niet wachten tot het komende zaterdag is want dan ben ik weer even een dag vrij, de lange dagen vallen mij inmiddels ontzettend zwaar en dus ben ik blij met elke vrije dag die ik heb, en als die vrije dag er is mag ik ook weten dat ik nog maar een week hoef te werken en dan naar huis toe mag, ik vind het gelijk wel ontzettend jammer dat ik niet aanwezig kan zijn op mijn moeder haar verjaardag want die is komende zaterdag de jarige.. Wel vrij zijn maar niet thuis kunnen zijn is daarom een erg vervelend gevoel, gelukkig weet ik haar nu al blij te maken met een cadeau voor als ik terug ben..

Ik kijk even terug op de afgelopen maanden dat ik hier ben geweest, ik heb mooie dingen meegemaakt maar ook zeker dingen die ik het liefst vergeet..

Het hoort erbij zul je zeggen maar het voelt raar aangezien je het gevoel hebt dat je hier 1000x meer dingen beleefd dan in Nederland, misschien ook omdat je kennismaakt met verschillende mensen die ook weer verschillende dingen veroorzaken bij jou, of dit nou positief of negatief is.. Het wordt mij in ieder geval allemaal wat te veel, ik heb zoveel mensen leren kennen en daar ben ik dankbaar voor maar ik merk aan mijzelf dat ik geestelijk en lichamelijk kapot ben, van het werken van alle ervaringen en de tijd met een gebroken pols heeft het er voor mij zeker niet makkelijker op gemaakt... Na de tijd is het wat bergafwaarts gegaan met mij, elke week veranderd mijn leven en dit frustreert mij inmiddels ontzettend erg, zo ging ik de afgelopen 2 weken vrijwel elke avond naar de Lanterndl met groepjes Nederlanders en nu zijn er dan wel Nederlanders maar ze zijn allemaal vrij op leeftijd en behoorlijk saai... (excuses voor de ouderen onder ons)!!

Ik ga dus nu ineens niet meer op stap terwijl ik dat 2 weken lang wel heb gedaan en voel dat ik nu nog meer moeheid voel dan toen ik elke avond op stap ging tot 3 uur...

Ik merk wel dat ik slecht tegen deze extreme omschakelingen kan en ik weet ook dat het gewoon echt tijd wordt om naar huis te gaan, het dagelijkse ritme weer krijgen en geen 66 uren in de week te werken...

Zoals jullie in mijn weblogs van 2012 wel konden lezen heb ik er regelmatig tegenaan gezeten om dit hele gedoe af te blazen, ik heb in December een grote groep mensen leren kennen die mij in de tijd er enorm doorheen hebben geholpen, de Nederlanders waren in December de enige reden dat ik bleef en toen die weggingen in Januari en ik daar bleef was het echt even een steek in mijn hart...

Zo gaat het mij nu ook weer af, vorige week was geweldig, met mensen die je werk leuk maken en de Schirmbar was om 17:00 gewoon echt vol met Nederlanders, nu is er leegte, 1 groepje Nederlanders die proberen de sfeer er nog wat in te houden deze week maar het mag niet baten, je merkt dat het seizoen ten einde komt en er steeds minder Nederlanders zijn, de sfeer is anders, de mensen zijn lang zo gezellig niet en daardoor is het werken een stuk minder leuk, hoe goed het ging de laatste weken tussen mij en mijn collega zo frustrerend kan het nu gaan want we moeten beide zoeken naar werk en het is lastig als je dan eindelijk eens een bestelling krijgt je het beide graag wilt doen.. Ik snapte daarom eerst ook niet waarom Chef Markus mij nog een week langer wou houden maar dit zal waarschijnlijk zijn zodat mijn vaste Schirmbar collega Herbert volgende week wat vrij kan hebben zodat hij die weken daarna mijn dagen overneemt.. Als dit zo is heb ik dan wel weer zin in volgende week want dat zou inhouden dat ik mag openen en sluiten, en dan houdt gelijk in dat ik vrijwel niet in het service team hoef volgende week wat ik HELEMAAL niet erg vind!

Deze week gaat langzaam voorbij maar ik heb zo’n raar voorgevoel dat volgende week alles wel heel snel zal gaan en mijn impulsieve planning was 9 maart na mijn werk meteen naar huis te rijden maar de plannen zijn gister gewijzigd doordat een goede vriend tegen mij zei dat een afscheidsfeestje verplicht is dus vooruit, 9 maart na werken ga ik afscheid nemen van alle collega's en nieuw gemaakte vrienden hier...

Dan even snel slapen en vervolgens zondag in de ochtend vroeg gaan reizen.

De 2 weken die nu komen voelt nog verhipte lang maar ik weet ook dat ze snel zullen gaan, ik weet namelijk nog dat ik 1,5 maand terug dacht, jemig, was het nog maar 2 weken dat ik moest.. Nog even geduld dus.

Zo, de exacte vertrekdatum is vooralsnog niet bekend, dit is de laatste krokusweek van Nederland en dus ook de enige week dat er waarschijnlijk nog een beetje drukte zal zijn, wel voelde ik vanochtend/vanmiddag dat het een stuk rustiger was en veel minder Nederlanders, jammer genoeg..

Gister had ik een behoorlijk emotioneel afscheid, ten eerste heb ik de familie Veldhuizen even een dikke knuffel gegeven (waren er in December ook) en toen voelde ik al dat ik het er behoorlijk moeilijk mee had, toen kwam Florian met zijn familie binnenlopen, ik wist dat het hun laatste dag ook zou zijn en ze morgen ook naar huis zouden, een paar drankjes gedaan en toen was het voor hun tijd te gaan, hij zwaaide met een gezicht wat boekdelen sprak en ik ging even naar hem toe om te vragen of ik ze vanavond nog in de Lanterndl tegenkwam, helaas.... Dit was het afscheid moment dus, want ze gingen morgen (vandaag) om 06:00 al rijden. Het viel ontzettend zwaar en de hele familie en de Schirmbar was er getuige van hoe ik mijn laatste knuffel uitdeelde "oahhhh"..

Ja juist, Oahhhh, het verkappingswoord voor: ZEG, WAT KLOTE DIT!

Toen de familie de deur uitliep en ik terug achter de bar ging en ik realiseerde wat er net gebeurde werd het mij teveel en melde ik snel tegen Markus dat ik even naar de wc moest, tranen stroomden over mijn wangen, zo erg is het nog niet eerder geweest... Eerst afscheid nemen van alle anderen die je er in December er ook doorheen hebben geholpen en de reden dat je hier nog bent en dan vervolgens met iemand waar je zo’n klik mee hebt is gewoon zwaar klote.. Ja dat is absoluut op nummer 1 gekomen qua meest emotionele afscheid..

Mij kon je gister wel wegslepen in ieder geval, ik heb de hele avond liggen huilen en ben er nog steeds helemaal kapot van, elke dag zie je elkaar en dan ineens is iedereen weer weg, en moet jij hier nog blijven met niet een exacte einddatum wat het nog vervelender maakt. Ik wil gewoon naar huis, tot rust komen van wat er allemaal is gebeurd en even mijn familie om mij heen te hebben...

Time to go..

WOENSDAG 20 FEBRUARI 2014

Goedemiddag lieve familie/vrienden/kennissen en geïnteresseerden,

Iedereen weet af van mijn ongevalletje met mijn snowboard...

Aangezien ik 2 weken terug kreeg te horen van de arts dat het gips er waarschijnlijk over 2 weken af mag en er nog niet opgeschreven was heb ik na 2 tequila besloten om alle gewilligen erop te laten schrijven, Stefan (eigenaar Lanterndl, lokale discotheek) hield het bescheiden met een hartje en zijn naam, een Portugese jongen wonend in Nederland was wel erg cliché en had erop geschreven: "Ik wil je zoenen, maarja...".. Florian en ik probeerden het te ontcijferen en Florian kwam tot de ontdekking dat er geschreven was "blablablabla"... Toen vond meneer de Portugees het tijd om te vertellen wat er stond geschreven, heb meteen maar even gezegd dat ik hem een aardige jongen vond maar ik het zoooooo niet zag zitten om met hem te zoenen haha... Hij is toen wat afgedropen want heb hem daarna niet meer getroffen in de discotheek, de rest van de avond enorme lol gehad en even snel Florian thuis gebracht die eerst mijn auto totaal afkraakte tot hij hoorde dat het jaartal 2000 was en niet 2002 zoals hij dacht, en vooral toen hij hoorde wat voor goede muziekinstallatie ik in de auto had.. Het was net een klein jongetje van 10 jaar die aan het kloten was met mijn radio..

Gister mocht ik dus na 3 weken gips dan eindelijk weer naar de dokter om te kijken of het er inmiddels af mocht,

HET MOEST ERAF! Was wat ik dacht, want er stonden 2 telefoonnummers op, Florian had onzin opgeschreven en dan niet te vergeten de onnozele actie van de Portugees Roberto...

Meneer Helmut Danzl (de lokale arts) vond het grappig bij binnenkomst te zeggen: “zo we hadden 6 weken afgesproken toch?” erg grappig....

Vervolgens vond hij het grappig om mij erin te laten geloven dat ik het gips nog voor langere tijd moest houden, wat ook niet het geval was, en toen hij aankwam met de cirkelzaag en de angst in mijn ogen zag vond hij het ook nog eens grappig te melden dat het voorkomt dat je uitschiet en tussendoor vroeg: Bloed het al?

Met de goede hand voor mijn ogen durfde ik niet te kijken hoe hij mijn gips eraf sneed..

Toen hij het eraf haalde voelde het eerst ontzettend raar, bevrijdend maar toch ook even angstig.

Maar ik mocht weer legaal auto rijden en mijn dag kon al niet meer stuk, ik heb toen met Marcella afgesproken in de Vitalberg waar wij hebben genoten van een bistro pizza en wat drinken, toen doorgegaan naar Maurach en daar nog wat dingetjes gekocht.. Marcella had zin om nog even bij de Schirmbar te zitten en daar zaten we dan, aan de Malibu Orange, wat erg goed te doen is maar met Willi Birne (schnaps) erbij had ik het al snel duizelig voor mijn ogen en ik was al niet fit voor de avond ervoor, ik ben toen maar gestopt met drinken van mijn zoete witte wijn, Florian was er inmiddels ook en smste mij het volgende: “Aaahh die Portugese stalker is nu een klein meisje aan het stalken, zo zielig” haha.. en jawel hoor, daar stond hij met een meisje van ongeveer 15 jaar te rotzooien...

Marcella had inmiddels ongelooflijke lol om alles en ik had al door dat ze wat dronken aan het worden is, en dat terwijl ik juist helder en nuchter werd... Ik wou zoooo graag eten en toen zei Marcella dat ik wel met haar mee kon eten in Bergland waar Judith ook zou zijn, mooi!!! Afscheid genomen van Florian en toen meteen doorgelopen naar Bergland, ik gaf Judith 1 klein setje omdat ze zo aan het wankelen was tegen mij aan en daar lag ze in de sneeuw, vreselijk! Zoveel heeft ze niet eens gedronken dus blijkbaar kan ik toch nog wel best goed tegen alcohol.

Daar stond ze in de opening van Bergland op en neer te springen, al gierend en lachend dat ze moest plassen, ik moest lachen maar heb ook meteen gezegd dat ze vanaf nu deed alsof ze nog enigszins nuchter was, helaas...

De melding toen we door het hotel liepen was: JEMIGGGG nu moet ik ook nog helemaal die trap af naar die wc..

Luid en duidelijk zodat alle gasten en personeel konden meegenieten, voor zover haar poging om nuchter te zijn,

ik heb een Wiener Schnitzel besteld met uiteraard patat en mayonaise en vervolgens heeft Judith mij thuisgebracht.. pfff wat een dag... Even lekker wezen douchen en toen maar gaan slapen want mijn data limiet van internet was ook inmiddels op...

Zo mensen, dit was mijn update voor de afgelopen dagen... :)

Zo daar zijn we weer even, om jullie even op de hoogte te houden..

Ik zat al een paar dagen te twijfelen of ik Markus (mijn chef) zou gaan vragen of ik misschien 2 weken eerder naar huis toe mag gaan, aangezien ik verschrikkelijk last van heimwee heb en ik gewoon vind dat het tijd wordt deze reis te sluiten, ik kan namelijk niet meer, heb geen fut meer en wil gewoon rusten en thuis zijn.

Nu kan dit te maken met mijn gebroken pols, mijn ziek zijn maar ik weet diep van binnen dat het grootste gedeelte komt van de extreme heimwee die ik heb naar huis toe.

Gister stond ik te werken met Markus in de Schirmbar, ontzettend druk dus ook zeker niet het moment om hem te benaderen met de vraag of ik eerder naar huis kan, toen ik om half 9 klaar was ben ik naar de keuken gegaan om mijn eten op te halen, daar zat ik dan, te prakken in mijn eten, ik kreeg geen hap door mijn mond.. of dit nou kwam omdat ik niet extreme honger was of door de extreme vieze kaaslucht die eraf kwam weet ik zo niet maar eten lukte niet en na 3 happen ben ik maar verder gegaan met het glas water.

Markus liep een paar keer bij mij langs en ik zag dat hij het niet zo druk had, zal ik hem vragen, of toch niet?

en hoe ga ik het vragen? hoe begin ik??....

Toen. daar plotseling, ging hij bij mij zitten en begon over mijn planning voor volgende week,

pfff.. oke oke, dit is HET moment, ik MOET het hem vragen... dus daar ging ik...

Dat ik extreme heimwee had, last van mijn hand, alles kwam eruit en met de vraag of het dus mogelijk was om eerder naar huis te kunnen...

Dit was zeker mogelijk was het antwoord en hij snapte mij ook wel, hij had het over 8 of 10 maart naar huis maar dat moeten we nog even bekijken hoe dat precies komt, het scheelt in ieder geval weer 1,5 week!

Wel kwam meteen de vraag omdat hij zo blij met mij is of ik in de zomer ook wou werken in het hotel, ik had al zo'n vermoeden dat die vraag zou komen want meerdere collega's hadden het al gevraagd en wist wel dat Markus wel tevreden was met mijn werken. Pffff, een grote zucht kwam er uit mijn mond als antwoord op zijn vraag en heb gezegd dat ik er nog niet over na had gedacht maar ik gewoon niet meer zo lang zonder mijn familie kan...

Hij stelde zelfs voor mij dan in de zomer paar dagen vrij te kunnen geven zodat ik even naar huis kan, ik moest er maar even over na denken, ik heb gezegd dit te doen maar weet al wel het antwoord, ik kan niet meer zolang van huis en was een leuk avontuur maar niet voor langere tijd en niet voor herhaling vatbaar. Daarbij komt dat de Schirmbar niet geopend is in de zomer en ik dus non stop in service zou zitten, iets wat ik niet zou willen want de Schirmbar maakt juist mijn werk leuk en kijk er altijd tegenop om in het service team ingepland te zijn...

Nee ik ga straks naar huis,, en nee, ik voel mij geen mislukkeling, ik heb gewoon mijn probleem overlegd en in Maart is er toch niets te doen dus kan ik eerder naar huis, het gevoel dat ik eerst had van opgeven is nu weg, ik ben nu alleen maar blij dat ik weer paar dagen minder mag rekenen en ik straks weer thuis zit met mijn familie.

Zo, mijn laatste update was over mijn gebroken pols en na een week wordt het dan weer tijd wederom een weblog te typen, nu met iets minder moeite aangezien ik mijn andere hand ook weer enigszins kan gebruiken, gisterochtend naar de arts gegaan aangezien mijn eerste week met gips erop zat, ik was kapot en had erbij ook nog eens enorme koorts maar de zon scheen gelukkig en zo kon ik toch nog droog naar de arts toe lopen. Ik heb de afgelopen week ontzettend veel gewerkt en zat er ook ontzettend doorheen, ik weet dat mijn herstel meestal wat korter duurt dan bij meeste mensen met alles maar doordat ik zoveel heb gewerkt en daardoor alsnog mijn gebroken hand vaak gebruikte was ik bang dat er nog niet veel vordering zou zijn in mijn pols.

De arts vroeg vrijwel meteen of ik nou voor de pols kwam of het hoesten want hij had meteen wel door hoe ver de situatie was ben ik bang..

Ik melde dat ik toch echt voor de pols kwam en hij heeft toen weer een foto gemaakt, het duurde weer een paar minuten en ik verwachte er niet veel van, de arts ging de foto's bekijken en kwam terug met de melding dat het nog 2 weken zou gaan duren. YESS! Dat houdt dus in een week minder dan de planning was! 3 weken in totaal dus gips en daarna verder kijken. Zie je wel dat bidden helpt?!!! Was mijn eerste gedachte :)

Vandaag nog 2 uurtjes gewerkt in de Schirmbar en ik kan weer volle drinkglazen vastpakken, iets wat 5 dagen terug er ECHT niet in zat. Ik kan er dus gelukkig weer een beetje voor gaan en de koorts is gelukkig gister ook wat weggezakt, wel heb ik nog enorme keelpijn die mij de laatste 2 nachten weinig slaap heeft bezorgd en ben dan ook behoorlijk moe nu maar goed een dag rusten gaat mij dan ook niet echt goed af, ik moest van 12:00 - 14:00 even bijspringen in de Schirmbar en daarna meteen gaan wandelen bij de Achensee langs, vervolgens nog even bij mijn nieuwe goede vriend langs die werkt bij de Vitalberg in Pertisau, daar een tosti met cola gehad en vervolgens erachter gekomen dat die supermooie Audi TT van hem was, zooooo, daar ga ik dus binnenkort een ritje in maken!!! :) (ruilen met mijn Golf 4 wou hij namelijk niet).. :(

Toen dat geklaard was ben ik verder gaan wandelen richting het Pfandler Hotel, daar zaten al mijn collega's in de Schirmbar te drinken en heb ik nog even een drankje meegedaan om vervolgens terug te keren naar mijn hotelkamer want ik had even geen zin meer in al die drukte.

Morgen de hele dag weer werken in de Schirmbar en in de avond bestek sorteren voor een halfuurtje, klinkt stom maar dat halfuurtje is de meest vervelende op de dag want het is van 20:30-21:00, een tijd waarin ik al op bed lig tv te kijken en aan het inkakken ben om je vervolgens uit het bed te moeten schoppen om tussen het ratelende bestek te gaan staan, nee dank u...

Goed wat ik ook nog kan melden, vandaag nog precies 6 weken en dan ga ik naar huis, het kan me nu ineens niet snel genoeg gaan en de berekening: nog maar 3 x 2 weken is dan ook de meest ‘kortst horende tijd’... ja inderdaad, waar ik wel niet over na denk hè..

Ik heb het gewoon wel wat gehad en gewoon zin om mijn familie weer om mij heen te hebben. Volgende week komt gelukkig de persoon terug die mij er enorm doorheen heeft geholpen deze hele tijd, die er voor mij was en wijze woorden gaf als ik het gevoel had dood eenzaam te zijn.. Is dan maar voor 5 dagen maar daarna is het voor mij ook nog maar 4 weken, of, 2 x 2 weken ;)

Ja het rekenen heb ik nog niet verleerd inderdaad...

Tot snel lieve schatten, en ik vind het ontzettend leuk, nu het kan, dat jullie reacties achterlaten op mijn blogs! Ik stel het enorm op prijs namelijk.